Nasz Wschodzący Timor

Po powrocie z Timoru chęć działania na rzecz innych pozostała w nas. Jak kiedyś powiedział mi znajomy ksiądz: „jeśli raz skosztujesz pracy misjonarza, to już nigdy nie przestaniesz o niej myśleć”. Słowa te okazują się być niezwykle prawdziwe, bo do dziś dzień – choć życie układa nam się w zupełnym oderwaniu od misji – tęsknota za taką formą pracy z ludźmi wciąż jest w nas żywa. Dobrze jest myśleć, że kiedyś do tego wrócimy.

Obecnie zajmuje nas to, co każdego. Praca, budowanie swojego życia w realiach zachodniego świata, a przede wszystkim realizowanie się na polu małżeńsko-rodzicielskim. Aby jednak zachować tę namiastkę misyjnego myślenia i działania trzy lata temu podjęliśmy się adopcji na odległość. Pod naszą opieką znajduje się Brian z Ugandy, będący wychowankiem Ojców Franciszkanów. Wspieramy finansowo jego edukację, dzięki czemu będzie miał większe szanse na lepszy start w dorosłe życie.

Wspominamy o tym, bo może kogoś zainteresuje taka forma misyjnej pomocy.

Więcej informacji znajdziecie na stronie poświęconej tematowi.

Sali

Już niedługo minie pięć lat… Pięć jesieni, zim i wiosen, od kiedy fizycznie opuściliśmy Timor. Ten czas minął tak szybko. Wciąż mamy kontakt z ludźmi, z którymi spotykaliśmy się na co dzień, ale pomimo, że w ich życiu pozmieniało się nieraz bardzo wiele, chyba już zawsze będziemy ich pamiętać przede wszystkim takich, jakich zastaliśmy tam, wtedy… Z okazji piątej rocznicy zakończenia naszej timorskiej misji, nieco zdjęć z najpiękniejszej – choć naznaczonej również wielkim cierpieniem – wyspy świata.

PRZYRODA

Pola ryżowe w okolicach Baucau

Wybrzeże oplecione jest podniszczonymi drogami, na których równie często, jak dziury, można napotkać przechadzające się zwierzęta.

Typowa zagroda, najbardziej charakterystyczny widok timorskiej wsi.

Jedna z uliczek w Baucau. W tle majestatyczny widok znajdujących się nieopodal gór.

Ostatnie promienie słońca nad wybrzeżem. Timorska noc to czas, w którym magiczny wymiar tego miejsca daje się poczuć namacalnie.